صابون نمک یک اسید چرب است که در انواع محصولات پاک کننده و روان کننده استفاده می شود. در محیط های خانگی، صابون ها سورفکتانت هایی هستند که معمولاً برای شستشو، حمام کردن و سایر انواع نظافت خانه استفاده می شوند.
در محیط های صنعتی، صابون ها به عنوان غلیظ کننده، اجزای برخی روان کننده ها و پیش سازهای کاتالیزور استفاده می شوند. هنگامی که صابون برای تمیز کردن استفاده می شود
صابون کوسه در داروخانه ذرات و کثیفی را حل می کند، که سپس می تواند از ماده تمیز شده جدا شود. در شستن دست، به عنوان یک سورفکتانت، هنگامی که صابون با کمی آب کف می‌کند.
میکروارگانیسم‌ها را با بهم ریختن لایه‌های لیپیدی غشایی و دناتوره کردن پروتئین‌هایشان از بین می‌برد. همچنین روغن‌ها را امولسیون می‌کند و آنها را قادر می‌سازد با آب جاری منتقل شوند.
صابون از مخلوط کردن چربی ها و روغن ها با پایه ایجاد می شود. فرآیند مشابهی برای ساخت مواد شوینده استفاده می شود که از ترکیب ترکیبات شیمیایی در یک میکسر نیز ایجاد می شود.
انسان ها هزاران سال است که از صابون استفاده کرده اند. شواهدی مبنی بر تولید مواد صابون مانند در بابل باستان در حدود 2800 سال قبل از میلاد وجود دارد.
از آنجایی که صابون ها نمک اسیدهای چرب هستند، فرمول کلی (RCO2−)nMn+ دارند (که در آن R یک آلکیل است، M یک فلز و n بار کاتیون است). طبقه بندی عمده صابون ها بر اساس هویت Mn+ تعیین می شود. هنگامی که M Na (سدیم) یا K (پتاسیم) باشد، صابون ها را صابون توالت می نامند که برای شستن دست استفاده می شود.
بسیاری از داروهای فلزی (Mg2+، Ca2+ و غیره) صابون فلزی می دهند. هنگامی که M Li است، نتیجه صابون لیتیوم است (به عنوان مثال، لیتیوم استئارات)، که در گریس های با کارایی بالا استفاده می شود.
یک کاتیون از یک پایه آلی مانند آمونیوم می تواند به جای فلز استفاده شود. نونآنوات آمونیوم یک صابون بر پایه آمونیوم است که به عنوان علف کش استفاده می شود.
بر خلاف مواد شوینده، هنگامی که در صابون آب سخت استفاده می شود، به خوبی کف نمی کند و تفاله استئارات، یک ماده رایج در صابون، به عنوان یک رسوب نامحلول تشکیل می شود.
